Afgelopen november beleefde ik een geweldige week in Amerika. Het was de week van de presidentsverkiezingen, dus extra bijzonder om dan in het politieke hart van Amerika te zijn. Daarnaast kwam een langgekoesterde droom uit: ik kon het Witte Huis bezoeken! Veel van de ervaringen en locaties verdienen op zichzelf meer aandacht dan een paar zinnen, maar graag deel ik in dit verhaal het overzicht van deze volgepakte week, inclusief korte gesprekken die ik met Amerikaanse (potentiële) stemmers had. Kortom: tijd voor een ouderwets reisverslag!
Dag 1: Back in the US of A
In 2018 bezocht ik Washington DC al, maar dat was in vogelvlucht. In de jaren daarna ben ik alleen maar meer gaan lezen over de geschiedenis van Amerika, dus ik keek er enorm naar uit tijdens deze reis dieper in de hoofdstad te duiken! De vlucht begon geheel in verkiezingsstijl, want een paar rijen achter me zat Eelco Bosch van Rosenthal (oud-correspondent, nu Nieuwsuur) met zijn cameraman. Eenmaal door de douane heen, voelde ik me bevoorrecht en blij om weer terug in Amerika te zijn. Mede door een boek over immigratieproblemen dat ik kort voor deze reis las (Everyone Who Is Gone Is Here: The United States, Central America, and the Making of a Crisis), was ik me extra bewust van het feit dat toegang tot Amerika niet vanzelfsprekend is en ik me in een luxe positie bevond.
Moe van de reis, maar volledig in mijn sas installeerde ik me in het Hamilton Hotel, op tien minuten loopafstand van het Witte Huis, met een mooi uitzicht op Franklin Park en verderop de top van het Washington Monument. Na een prima pasta met wijn bij Via Sophia, maakte ik een avondwandeling. Het mooi verlichte Capitool stond er prachtig bij. Het Witte Huis was omgeven door extra hekwerk, vanwege de beveiliging en ter voorbereiding op de inauguratie. Ondanks het beperkte zicht, was het toch weer bijzonder om het met mijn eigen ogen te zien. Mijn aankomende bezoek zat natuurlijk al in mijn hoofd, maar ik wilde daar pas aan toegeven als het écht duidelijk was dat het ging gebeuren. (Bij de bevestiging staat namelijk: Note: The White House tour schedule is subject to last minute rescheduling or cancellation with little notice due to official use or inclement weather.)

Stemmer: Vrouw, Uber chauffeur. Haar man komt uit Honduras. Ze is pro-abortus en pro-immigratie, legt ze uit, maar: “Trump is a damn good business man.” Hij doet wat hij zegt en “foreign leaders respect him”. Ze beslist dinsdag en neigt nu naar Trump. |
Dag 2: Life, Liberty and the pursuit of Happiness
Van opwinding en door de jetlag was ik vroeg wakker. Als gevolg kon ik genieten van mooie lege straten in het licht van een opkomende zon. (Ik had heel de week prachtig weer!) Ik ontbeet bij Lincoln’s Waffle Shop – een schattig, simpel restaurant waar ze heerlijke wafels maken – en kletste met het vriendelijke personeel. Volgegeten (wafels met maple syrup, ei en spek, met een mok koffie die bijgeschonken werd) wandelde ik naar het Washington Monument en National Mall. Onderweg liep een dakloze man een stuk met me op. Hij was een oud-veteraan, vertelde hij. Hij zou wel naar een warmer klimaat willen, maar heeft daar de middelen niet voor.

Na genoten te hebben van de prachtige uitzichten rond het Lincoln Memorial, ging ik naar de National Archives. Daar vond ik het vooral erg indrukwekkend om de originele Declaration of Independence en Constitution te zien. Een klein jongetje probeerde de historische tekst hardop te lezen. (We hold these truths to be self-evident, …) Zijn vader hielp hem geduldig en dat resulteerde in een filmische situatie, die me plotseling raakte. Het voelde alsof ik een figurant was in de openingsscène van een klassieke Amerikaanse film.

‘s Middags bezocht ik Mount Vernon (in Virginia): het huis van George Washington! De tour The Enslaved People of Mount Vernon was zeer interessant, en het was speciaal om de graftombe van Washington en zijn vrouw te mogen bezoeken. Na een heerlijke dag genoot ik van het eten in restaurant The Hamilton. In je eentje dineren terwijl je alle diverse groepen mensen observeert kan zeer rustgevend zijn. Een oudere vrouw naast me gaf de ober een heel klein plastic eendje. “You should take a duck too!” zei ze tegen mij. Ze hield een hand met eendjes in verschillende kleuren voor me. “For luck?” vroeg ik. “No, just to make you smile.” Ik koos lachend een eendje uit.
(Niet-) stemmers: Diverse medewerkers van Lincoln’s Waffle Shop. Niemand van het aanwezige personeel was van plan om te gaan stemmen. De kok: “I don’t know who would do a good job.” Anderen haalden onverschillig hun schouders op als ik vroeg naar de reden. Ze vonden andere onderwerpen interessanter om over te praten. |
Dag 3: O say, does that star-spangled banner yet wave
De laatste campagnedag voor verkiezingsdag startte ik met een schandalig lekker ontbijt, bij Ted’s Bulletin op 14th Street. (Pancakes, hash browns, eggs & bacon, orange juice and coffee.) ’s Ochtends wilde ik proberen bij een zitting van het Supreme Court aanwezig te zijn. Uiteindelijk konden alleen de voorste drie mensen van de lange rij als general public naar binnen, maar wel had ik leuke gesprekken met de mensen achter me: een vrouw met haar zoontje en een advocaat die met zijn dochter stond te wachten. De man vertelde over de achtergrond van de hoorzitting van die dag. Bij mijn eerdere bezoek kon ik gelukkig wel naar binnen voor een rondleiding in de (lege) zaal van het Hooggerechtshof.
Na een wandeling langs de hoofdkantoren van de Democraten en Republikeinen, ging ik op weg naar het (Smithsonian) National Museum of American History. Hier was een hoogtepunt om de échte Star-Spangled Banner te zien – de Amerikaanse vlag waar in het beroemde volkslied over wordt gezongen. In 1814 was er een oorlog gaande tussen Amerika en het Verenigd Koninkrijk. De Britten vielen Washington binnen en stichtten er brand, onder meer in het Capitool en het Witte Huis. (De buitenmuren bleven overeind.) Fort McHenry (in de haven van Baltimore) werd aangevallen en gebombardeerd.
Dichter Francis Scott Key was vanaf een schip getuige van de aanval op het fort. Toen het ochtend werd, zag hij een enorme Amerikaanse vlag trots boven Fort McHenry wapperen en wist hij dat de aanval succesvol was afgeslagen. Het inspireerde hem tot het schrijven van het gedicht ‘Defence of Fort M’Henry’. Die tekst werd onder een bestaande melodie gezet en ‘The Star-Spangled Banner’ werd een geliefd vaderlandslievend lied. (En in 1931 het officiële volkslied.) De vlag werd bewaard, op diverse plekken tentoongesteld en later overgedragen aan het Smithsonian. Nu wordt het gehavende symbool in een beschermde ruimte getoond, en ik vond het fascinerend om de vlag met mijn eigen ogen te bestuderen!

Stemmer: Man, advocaat, in de rij voor het Supreme Court. Stemt op Harris en verwacht een ruime winst voor haar. Schaamt zich voor Trump en de bestorming van het Capitool en hoopt dat het land nu een andere, beschaafde kant op gaat. |
Dag 4: Welcome to the White House
Election Day! Vroeg wakker, dus op tijd om een kijkje te nemen bij de opening van een stemkantoor (MLK Library). Het was leuk om het startsein mee te maken, tussen meerdere verslaggevers. Daarna was het zover… Na een heerlijk ontbijt bij het klassieke Old Ebbitt Grill liep ik zenuwachtig naar de security van het Witte Huis, bij een opening tussen alle tijdelijke hekken. Ik liet mijn bevestiging zien, mocht erdoor en sloot aan in de rij voor de detectiepoorten en paspoortcheck. Alles was in orde, dus ik kon het eindelijk accepteren! Al van jongs of aan droomde ik hiervan, en na een lange wachttijd ging het nu echt gebeuren. Het kantoor van senator John Fetterman (Pennsylvania) heeft mijn aanvraag verzorgd, drie maanden van tevoren, en pas twee weken voor de tour hoor je of het is goedgekeurd. (De officiële route loopt via de Nederlandse Ambassade, maar daar krijg je nul op het rekest.)
Via de East Wing kwam ik binnen, en het onwerkelijke moment dat ik vanuit een zijraam van dichtbij de iconische achterkant van het Witte Huis zag (South Portico), zal ik nooit meer vergeten. Met knikkende knieën keek ik om me heen en genoot ik van dit idiote moment. Ik liep langs verschillende kamers naar de East Room, waar JFK en Lincoln opgebaard lagen en Nixon zijn emotionele afscheidsspeech aan zijn staf gaf. Via de grote hal (fotomoment!) kwam ik buiten aan de wereldberoemde voorkant – wederom een bizarre en fantastische ervaring. Dolblij en diep onder de indruk zat ik na het bezoek even op een bankje nabij.

‘s Middags bezocht ik Ford’s Theatre, waar Lincoln in 1865 werd neergeschoten, en het huis ertegenover waarin hij overleed, het Petersen House. Uiteraard was dit ook zeer interessant, al was ik nog enigszins beduusd door de ochtend. Op verkiezingsavond nam ik even een kijkje bij Howard University, waar Kamala Harris mogelijk zou spreken na de uitslag. De resultaten volgde ik ’s avonds aanvankelijk bij een watch party in een restaurant. Toen ik echter zag welke kant het op ging, heb ik de rest op mijn hotelkamer gevolgd. Ondanks de domper van deze rotuitslag, overheerste nog steeds het positieve gevoel van de ochtend.
Stemmer: Man, Uber driver. Komt zelf uit Eritrea. Gaat stemmen op Trump, want wil niet dat er nog meer buitenlanders het land in komen. |
Dag 5: It’s okay to feel sad
Alle hekken en extra beveiliging bleken onnodig. De dag na de verkiezingen bezocht ik ’s ochtends het Capitool en buiten was de kater van Washington DC voelbaar en zichtbaar. (90% stemt Democratisch.) Ik volgde een tour en bezocht de kamer van de Senaat – leuk om te kunnen zien! Later die dag reisde ik naar het huis van Frederick Douglass (waar ik eerder dit verhaal over schreef), dat nu een museum is. Ondertussen volgde ik het nieuws over Kamala Harris. Er werd bekend dat ze die middag haar verlies zou erkennen en een concession speech zou geven bij Howard University. Ik besloot erheen te gaan, in de hoop haar aankomst daar mee te maken.
Eenmaal aangekomen bij de drukte, zag ik een rij mensen wachten om naar binnen te gaan. Ik sloot aan, niet wetende of ik ook binnen kon komen. Om me heen zag ik mensen met bevestigingen op hun telefoon, maar bij de grondige securitycheck werd er nergens om gevraagd. Zo stond ik plotseling te wachten op Kamala Harris! Toen ze na een lange tijd opkwam, ging er een golf van emotie en enthousiasme door het publiek. Haar toespraak was waardig en ontroerend. Het voelde historisch en enorm bijzonder om daar te mogen staan. “It’s okay to feel sad and disappointed”, zei Harris, en vele aanhangers lieten hun tranen de vrije loop. Terug bij het hotel kwam er bij mij ook een melancholisch en somber gevoel naar boven – iets dat ik inmiddels herken als een vertraagde reactie op hoge pieken en intense indrukken. De balans moet dan even hersteld worden, denk ik.

Dag 6: Remember this conversation
Na een broodnodige lange nacht, werd ik weer fris en monter wakker. Het klassieke Amerikaanse ontbijt verveelde nog steeds niet, dus goed gevuld ging ik op weg naar het National Museum of African-American History & Culture (interessant en zeer uitgebreid) en later naar Arlington Cemetery. Het graf van JFK ligt er statig bij. Mijn Uber-chauffeur vertelde dat hij zich had verslapen voor een interview over de verkiezingsuitslag. Hij was een zwarte man, en de verslaggever wilde vragen waarom Trump het zo verrassend goed gedaan had onder die groep stemmers. Ik kreeg een uitgebreid verhaal te horen, dat hij waarschijnlijk voorbereid had voor het interview.
Hij vond dat de Democraten de afgelopen jaar te veel focus hebben gelegd op de LGBTQ-gemeenschap en zwarte vrouwen. Zwarte mannen werden genegeerd, aldus Tony. Hij was boos dat de Democraten de steun van zwarte mannen for granted nemen en gelooft dat Donald Trump de economie zal repareren. Volgens hem zal Trump ervoor zorgen dat de prijs per vat olie (tijdens het gesprek rond de 70 dollar, nu rond de 80) binnen een half jaar weer 50 dollar is. “Remember this conversation!” Hij stak ook een tirade af tegen Obama en Harris specifiek. Harris was niet slim genoeg, en Obama weet niet wat zwarte mannen ervaren. Hij was het ook niet eens met alle voordelen die aan immigranten worden gegeven en vond het beleid van equity onzin en competitie tegenwerken. “Black men have wised up and are going for common sense”, was zijn conclusie.
Later in middag bezocht ik Lincoln’s Cottage, het buitenhuis van Lincoln – waar hij werkte aan de historische Emancipation Proclamation. Die avond at ik bij een fancy restaurant, The Dabney: verrukkelijk eten en zeer vriendelijk personeel. “It feels like 2016 all over again”, aldus de teleurgestelde barman.
Stemmer: Oudere man uit Chicago, in DC voor familiebezoek. (In een bar.) Stemt op Harris. Ziet deze verkiezingen als cruciaal en maakt zich zorgen over de internationale politieke bewegingen. “People are worried and confused.” |
Dag 7: See you next time
Op de laatste dag wandelde ik door de oude buurt Georgetown en ging ik langs de locatie van het Watergateschandaal – dat de ondergang van Nixon inluidde. In het Watergate-hotel ging ik even naar boven en stond ik voor de kamer waar Gordon Liddy en Howard Hunt de inbraak coördineerden! (Nu hernoemd tot The Scandal Room.) Grappig en interessant om die plek te bezoeken, na zo diep in de geschiedenis van het beruchte schandaal gedoken te hebben voor dit verhaal.
De week was werkelijk fantastisch en onvergetelijk. Na een jaar voorpret en planning was de reis alles dat ik ervan had gehoopt en veel meer! Ik hoopte vurig dat het bezoek aan het Witte Huis door zou gaan, maar had nooit verwacht om ook nog live bij de toespraak van Harris te kunnen zijn. De kleine Amerikaanse vlag die ik als aandenken meenam na haar speech hangt nu boven mijn bureau, als warme herinnering aan deze droomreis. Next up: Chicago!
_________________________________________________________________________________









Geweldig verhaal, het las alsof ik erbij was!
🤗
Dank!