Het was 27 maart 2000, half drie ’s nachts. In Amerika was het nog de avond van de 26e. Eerder die maand was ik 17 jaar geworden en als filmfan was het tijd voor een jaarlijkse traditie: live de Oscars kijken! In die tijd kon dat via de BBC, met analyses van een panel onder leiding van Jonathan Ross die de vele Amerikaanse reclameblokken vulden. De films uit 1999 werden geëerd en het werd het jaar van American Beauty. De vermoeidheid die ik kort na de wekker voelde was al snel vervangen door spanning. Stilletjes was ik naar beneden geslopen. De videoband stond klaar om op te nemen en opgelaten wachtte ik op de opening van de show. Het was de zevende keer dat mijn favoriete Oscar host Billy Crystal de show presenteerde, en ik voelde ongezonde plaatsvervangende zenuwen voor de veteraan. Een vast onderdeel van zijn opening was een medley waarin alle films die voor Beste Film waren genomineerd voorbijkwamen. Crystals laatste ceremonie – 1998, het jaar van Titanic en As Good as It Gets, met een geweldige serenade van Crystal aan Jack Nicholson – was weer een daverend succes, met een kijkcijferrecord. Na een matig jaar met Whoopi Goldberg was Crystal terug! Kon hij de verwachtingen waarmaken?
De openingsmontage, waarin Crystal in allerlei klassieke films gemonteerd was, is grappig en stelt me gerust. Crystal komt op en al snel volgt zijn medley: “It’s a wonderful night of Oscar, who will win?” Na een sterke opening over The Green Mile, met een grap over de lengte van de film volgen The Insider, The Sixth Sense en een ode aan Michael Caine (The Cider House Rules). Crystal sluit af met favoriet American Beauty, op de melodie van The Lady Is a Tramp en maakt, begeleid door een opzwepende modulatie, een soepel bruggetje naar het einde: “It’s time for Oscar to take center stage. This guy had work done, he never shows his age. He’s 72 now but still all the rage. That’s why Oscar is a champ!” Het publiek is uitzinnig en ik ook. Hij flikt het! (Hier de link, voor de liefhebber.)
Flashforward naar juni 2022. Na ruim twee jaar uitstel door corona is het eindelijk tijd voor mijn reis naar Los Angeles! Als tiener had ik nooit gedacht dat ik zelf nog eens naar Hollywood zou gaan. De combinatie van mijn liefde voor films en politiek maakte Los Angeles een ideale plek om te bezoeken. (Hier een eerder verhaal over mijn bezoek aan de presidentiële bibliotheken van Reagan en Nixon.) In dit verhaal even geen politiek, maar een uitstapje naar de filmwereld. In Los Angeles bezocht ik drie filmstudio’s en enkele iconische filmlocaties. Graag deel ik met jullie mijn liefde voor films en ervaringen tijdens deze heerlijke reis.
Aankomst & Paramount
De voorpret werd wel geïnjecteerd met een flinke dosis stress. De dag van vertrek moest ik namelijk wel negatief op corona testen, en op Schiphol was het chaos vanwege stakingen en personeelstekorten. Ik was dus extra opgelucht dat alles goed verliep, en nadat ik op LAX geland was en naar buiten stapte, keek ik tevreden omhoog. De felblauwe lucht leek onwerkelijk en de stralende zon vormde een warm welkom. Na mijn huurauto (een rode Mitsubishi Mirage) te hebben opgehaald, reed ik richting mijn hotel op Sunset Boulevard. Rijden in het hectische verkeer was leuk en spannend, en toen ik plotseling afreed op West Hollywood en het Hollywood Sign zag, was ik dolblij! Eenmaal aangekomen en ingecheckt liep ik mijn hotel uit om de buurt te verkennen. Twee dingen vielen meteen op: L.A. is gemaakt om te autorijden en er leven veel daklozen op straat. De stad kampt al decennia met een daklozenprobleem, en het contrast vond ik schrijnend om te zien: je loopt langs een rij tenten op straat, waar mensen proberen te overleven, en als je de hoek om bent sta je plotseling op de drukbezochte Walk of Fame. Het effect was ontnuchterend en het voelde confronterend om als luxe toerist tussen de hopeloze blikken terug naar mijn hotel te lopen.
In de ochtend stond het eerste bezoek aan een filmstudio gepland: Paramount Pictures. Eerst deed ik wat inkopen bij de Target, waar ik een leuk gesprek met Sophia uit Atlanta had. Ze woonde nu een jaar in L.A. en vermaakte zich prima, al vond ze de stad wel vies. Over Nederland: “I hear Europe’s the bomb!” Na een klassiek Amerikaans ontbijt bij Denny’s op Sunset Boulevard, kwam ik bij Paramount aan. Meteen voelde ik weer waarom ik hier gekomen was en kon ik de jetlag van me afschudden. In de wachtruimte zijn er al veel interessante dingen te zien, waaronder de originele Oscar voor The Godfather (beste film) uit 1972. We werden opgehaald door onze gids Olivia en met een golfkarretje reden we vervolgens over het terrein. (Ik voorin naast de gids, als soloreiziger.) De oorspronkelijke poort van Paramount, te zien in de klassieker Sunset Blvd. van Billy Wilder, was een hoogtepunt. Geweldig om in het echt te zien! Op veel plekken mochten we vrij rondlopen, waaronder bij een set waar scenes uit The Godfather gefilmd zijn. Het was een perfect georganiseerde tour. Olivia vroeg naar de favoriete films van de deelnemers en paste de route aan om bepaalde films en sets uit te lichten.
Hollywood Boulevard
In de middag had ik een kaartje voor Jimmy Kimmel, die met zijn talkshow op Hollywood Boulevard zit, tegenover het theater (Dolby Theatre) waar nu de Oscars worden uitgereikt. Onder andere Chris Evans was te gast (om Lightyear tevergeefs te promoten) en het was interessant om te zien hoe de show wordt gemaakt. ’s Avonds at ik bij Musso & Frank Grill, een restaurant dat vroeger door alle grote filmsterren werd bezocht. De locatie is ook te zien in Tarantino’s Once Upon a Time… in Hollywood en Charlie Chaplin had er vroeger zelfs een vast tafeltje.
Onverwacht was Joe Biden later die week te gast bij Kimmel, maar het lukte mij helaas niet om daar een kaartje voor te krijgen. Wel kon ik van veraf een glimp opvangen van zijn presidential motorcade, toen hij aankwam om een speech te geven bij een conventiecentrum (voor de Summit of the Americas). Dat was zeker de moeite waard om even te wachten en ondertussen de secret service te bestuderen. Ongelooflijk hoe streng het hele blok rondom het centrum werd beveiligd.
Universal & Back to the Future
Naar het terrein van Universal ging ik zowaar met de metro, en dat was prima te doen! De studio tour van Universal Studios is maar een klein onderdeel van het pretpark dat Universal Studios Hollywood nu is. Je zit ongeveer een half uur in een kar, zonder rond te kunnen lopen. Desalniettemin kom je langs bijzondere plekken: vlak langs het huis uit Hitchcocks Pyscho (klein!) en ook reden we langs de sets van Back to the Future – mijn favoriete film! We mochten helaas niet op het plein zelf (“save the clock tower”) rijden omdat er opnamen waren, maar van een afstand was het al monumentaal om te zien. Vergeleken met Paramount was deze studio tour wel wat beperkter.
Na dat bezoek reed ik naar twee voor mij iconische locaties. Al sinds ik er jaren geleden achter kwam dat je de exacte plekken kunt bezoeken van sleutelscènes van Back to the Future, keek ik er enorm naar uit om dit zelf te gaan doen. Het parkeerterrein van het winkelcentrum Puente Hills Mall was de locatie van Twin Pines Mall in die film. Hier wordt door Doc (de onnavolgbare Christopher Lloyd) de DeLorean-tijdmachine voor het eerst onthuld. Een man sprak me aan en vroeg of ik hier was vanwege Back to the Future. (Ik stond foto’s te maken.) Hij was stomverbaasd dat iemand uit Nederland zelfs deze plek bezocht door die film. Ook reed ik naar het huis dat in de film de McFLy residence is, onder meer de locatie van de slotscène: “Roads? Where we’re going we don’t need… roads.” Ongelofelijk om die straat in te rijden en voor het huis te staan. Een man kwam naar buiten om het vuilnis weg te gooien en keek enigszins vermoeid naar me. Hij zal de starende bezoekers inmiddels gewend zijn.
Liefde voor Films
De reden waarom al die locaties zo’n indruk maakten, is dat ik al van jongs af aan verliefd op films ben. Toen ik een tiener was, zag ik nagenoeg elke nieuwe grote film in de bioscoop (Euro Cinema in Dordrecht). Mijn slaapkamer hing vol met filmposters – soms tot ongenoegen van mijn twee broers, waar ik een kamer mee deelde – en ’s avonds las ik in bed in mijn filmbijbel: de TLA Film and Video Guide uit 1998. Hierin stonden duizenden recensies van films en een uitgebreide index met informatie over acteurs, actrices en regisseurs. Uren snuffelde ik rond erin, ondertussen zelf allerlei filmlijstjes makend. Elke week maakte ik een nieuwe versie van mijn top 10.
Mijn vader kopieerde vroeger videobanden van Videoland. (Sorry, Videoland. Later heb ik het goedgemaakt door aan de lopende band films te huren bij jullie.) We hadden oude klassiekers als Some Like it Hot (1959) staan, inclusief zwart/wit-gekopieerd hoesje van de videoband. Hierdoor kreeg ik al op jonge leeftijd ook oudere films te zien. Het heeft mijn liefde voor films ongetwijfeld extra gestimuleerd. In de traditie van mijn oude lijstjes, hier mijn huidige top 30 van films:
| 1. Back to the Future (1985) | 16. The Dark Knight (2008) |
| 2. The Godfather (1972) | 17. The Good, the Bad and the Ugly (1966) |
| 3. Star Wars: Episode V – The Empire Strikes Back (1980) | 18. The Shining (1980) |
| 4. The Godfather Part II (1974) | 19. Close Encounters of the Third Kind (1977) |
| 5. It’s a Wonderful Life (1946) | 20. Psycho (1960) |
| 6. City Lights (1931) | 21. E.T. the Extra-Terrestrial (1982) |
| 7. Star Wars: Episode IV – A New Hope (1977) | 22. Yankee Doodle Dandy (1942) |
| 8. Schindler’s List (1993) | 23. Modern Times (1936) |
| 9. 12 Angry Men (1957) | 24. Vertigo (1958) |
| 10. White Heat (1949) | 25. The Silence of the Lambs (1991) |
| 11. La La Land (2016) | 26. Jurassic Park (1993) |
| 12. The Great Dictator (1940) | 27. The Apartment (1960) |
| 13. Sunset Blvd. (1950) | 28. Angels with Dirty Faces (1938) |
| 14. One Flew Over the Cuckoo’s Nest (1975) | 29. The Kid (1921) |
| 15. Some Like it Hot (1959) | 30. Taxi Driver (1976) |
Warner Bros. Studio Tour
Als laatste was Warner Bros. aan de beurt. Voor ik naar de studio ging, at ik bij Smoke House, in Burbank. Dit restaurant is in La La Land het restaurant waar Mia (Emma Stone) en een pianospelende Sebastian (Ryan Gosling) elkaar ontmoeten. Ik was te vroeg, dus ik moest even wachten tot ze open waren. Een mooie gelegenheid voor een ‘besefmoment’! Even rustig om me heen kijken en tot op het bot voelen hoe bijzonder het is om hier te zijn. Het was weer een hete dag en tussen de bergen van Los Angeles, de weidse wegen en het studioterrein van Warner Bros voelde ik me klein. Eenmaal binnen in het restaurant was het leuk om de locatie te herkennen en grappig om te zien dat er zonder movie magic natuurlijk een hele andere sfeer heerste.
Bij Warner Bros. kreeg ik weer een tour met een gids, en was het wederom superleuk om rond te lopen op de filmsets, waaronder een deel dat in Casablanca is gebruikt! Ook veel scènes van La La Land zijn daar gefilmd. Zo liep ik rond in de (op dat moment lege) ruimte waar in de film het studiocafé is waar Mia werkt. Ook waren er exposities met onder andere kostuums uit Superman en van James Cagney (zijn pak uit The Roaring Twenties), de echte Batmobile en spullen uit de Harry Potter-films.
De dag bevatte nog een ander indrukwekkend hoogtepunt: de oude studio van Charlie Chaplin. In 1918 liet Chaplin zijn eigen studio bouwen. Inmiddels zit het hoofdkantoor van The Jim Henson Company in het historische gebouw. Boven de poort staat Kermit nu in Chaplin-outfit. Ik vond het bijzonder en ontroerend om zo dicht bij de plek te staan waar Chaplin legendarische klassiekers als City Lights en The Great Dictator opnam.
Afsluiting
Tijdens een laatste avondwandeling kwam ik bij een Frans restaurant terecht, La Poubelle, waar ik een wijntje dronk. Ik kreeg een gratis extra bel Pinot Grigio van de (Franse) eigenaar, omdat hij me buiten naar een andere tafel verplaatste. Later in de avond wandelde ik terug naar het hotel. Ondanks het tijdstip en de armoede en het verval in sommige delen, voelde ik me niet onveilig op straat. Iedereen liet elkaar met rust. (Althans, in deze wijk.) De hippe jongeren, zakenlui, mafketels, zwervers, drag queens en toeristen vormden een eclectisch straatbeeld, met een kenmerkend L.A.-decor, zonder dat er ruzie of onrust was. Er heerste een soort berusting in deze idiote realiteit en tijdens de wandeling ging ik sereen op in deze bijzondere sfeer.
Het was geweldig om in Los Angeles te zijn en ik heb genoten van de mogelijkheid om filmhistorie van dichtbij te zien. De tienerversie van mezelf zou versteld staan als hij wist dat hij ooit voor het huis van Marty McFly zou staan. De week vloog voorbij en op de laatste dag voelde ik me wat somber maar ook voldaan. Ik keek ernaar uit om mijn gezin weer te zien, maar wilde ook nog graag meer van Los Angeles ervaren. Heerlijk rondrijden, leuke plekken bezoeken, lekker eten – prima vol te houden! Na mijn standaardontbijt bij Denny’s nam ik toch afscheid van Hollywood en Los Angeles, om hopelijk ooit nog terug te keren.
_____________________
Leuk stuk Ofke !!
Dank!!