Alleen in Amerika: Washington & New York, 2018

Het precieze moment dat ik besloot om in mijn eentje naar Amerika te reizen, was in New York op 6 oktober 2014. Niets ten nadele van het gezelschap van mijn vrouw, maar het was tijdens onze huwelijksreis. De ochtend nadat we waren aangekomen en ons hotel in Chinatown (Hotel 91 op East Broadway) hadden gevonden, bleef mijn kersverse vrouw nog even in bed liggen. (Een groots huwelijksfeest achter de rug met als toetje een jet lag.) Ondertussen ging ik naar buiten om een ontbijtje voor ons te halen. Ik zal nooit vergeten hoe het voelde om het hotel uit te stappen en in de vrije, open, drukke wereld van Manhattan te stappen. Vrij als een vogel, blij als een kind, alleen, midden in New York! Het was een geweldige huwelijksreis, en vanaf toen keek ik uit naar mijn eerste reis alleen naar The United States of America.

Een paar jaar (en een baby) later kwam het er eindelijk van. Ik koos voor een combinatie van Washington D.C. en wederom New York. Deze plaatsen zijn voor mij al sinds jonge leeftijd iconisch, want mijn fascinatie voor Amerika begon al vroeg. Ik hield (en houd) van films, ging bijna wekelijks naar de bioscoop, keek naar David Letterman en elk jaar ‘s nachts live naar de Oscars. Vanaf de presidentscampagne in ‘99/’00 (Bush vs. Gore) breidde mijn interesse zich uit naar de politiek en geschiedenis van het land. Hierom keek ik ernaar uit om met mijn eigen ogen Lincoln Memorial te kunnen bekijken en voor de Supreme Court en het Witte Huis te staan. Het was een fantastische reis, met een aaneenschakeling van hoogtepunten en graag kijk ik in dit verhaal terug op mijn eerste keer alleen in Amerika.

White House

Via Reykjavik vloog ik naar Washington en kwam ik aan op Dulles International Airport. Na een kort, maar streng en grondig verhoor door de douane over mijn plannen – op vliegvelden word ik nooit vertrouwd – mocht ik het land in. Het was inmiddels donker en ik nam een taxi naar mijn hotel. Toen we langs Lafayette Square reden, keek ik naar rechts en zag ik, statig en monumentaal uitgelicht, het Witte Huis! Dit imposante beeld creëerde een kinderlijke schok van opwinding door mijn lijf. Het voelde onwerkelijk om er nu echt te zijn.

Lang hoefde ik niet te wachten om er pal voor te kunnen staan, want nadat ik had ingecheckt bij mijn hotel (Hamilton Hotel) kon in tien minuten naar het Witte Huis lopen. Het was de tijd van Donald Trump, en er was een demonstratie aan de gang. Er werd muziek gemaakt en grote verlichte letters werden omhoog gehouden die SAVE MUELLER spelden. Op dat moment werd er gevreesd dat speciaal aanklager Robert Mueller door president Trump zou worden ontslagen, omdat hij net minister van Justitie Jeff Sessions had ontslagen. (Mueller onderzocht o.a. de beïnvloeding van de verkiezingen door de Russen en samenspanning met het team van Trump.) “RESIST! RESIST!”, werd er geroepen. Het tafereel zorgde voor een ludieke sfeer en het was een zeer memorabele aankomst.

National Mall / Lincoln

Het duurt even voordat je in het ritme komt (zes uur tijdverschil), dus de eerste ochtend was ik rond 4.00 wakker. Na wat updates aan de familie en voorbereidend uitzoekwerk (ik had tijdens deze reis alleen via WiFi internet) dan maar bij het krieken van de dag aan de wandel! Via het Witte Huis liep ik richting National Mall. Makkelijk lopen, want van ver is al het 169 meter hoge Washington Monument (de beroemde obelisk) te zien, maar toch een verraderlijke afstand. Vanaf het monument loop je naar het Lincoln Memorial Reflecting Pool. Voor wie de film Forrest Gump heeft gezien: hier rennen Forrest en Jenny in na zijn toespraak bij de Vietnam rally.

Een tegel markeert de exacte plek waar Martin Luther King zijn ‘I Have a Dream’-speech hield. Bovenaan de trap, uitkijkend hierover met een prachtig zicht op het Washington Monument, vind je het zittende standbeeld van Abraham Lincoln. Nog zo’n iconisch beeld! Omdat het zo vroeg was, kon ik in totale stilte in mijn eentje genieten van deze historische plek en het monument van alle kanten rustig bewonderen. Een mooie plek voor een ‘besefmoment’! (Zie vorige verhaal.)

Capitol Hill & Supreme Court

Washington D.C. (District of Columbia) is de hoofdstad van Amerika en heeft een bijzondere status. Het is geen onderdeel van een staat, maar een apart district. De inwoners mogen wel stemmen tijdens presidentsverkiezingen, maar hebben bijvoorbeeld geen vertegenwoordiging in de Senaat. De landelijke uitvoerende macht (White House), wetgevende macht (The Capitol) en rechterlijke macht (Supreme Court) zijn er allen te vinden. Met de metro (via Farragut naar Capitol South) ging ik naar het (toen nog niet bestormde) Capitool, het gebouw van de Senaat en het Huis van Afgevaardigden. Zeer bijzonder om in levende lijve voor dit immense gebouw te staan en binnen rond te mogen lopen.

Het Hooggerechtshof (Supreme Court) kreeg pas in 1935 een aparte locatie: het bekende, klassieke gebouw waar ze nog steeds zitten. Daarvoor zaten ze in het Capitool. Oud-president William Howard Taft, die na zijn presidentschap Chief Justice werd, wilde afstand creëren tussen de twee machten en lobbyde succesvol voor een eigen plek. (Zelf overleed hij voordat het klaar was.) Nadat ik binnen was, kon ik toevallig aansluiten in een rij voor een rondleiding. Een sympathieke vrouw begeleidde ons naar binnen, waar ik de beroemde negen statige zetels van de opperrechters kon bekijken. We mochten plaatsnemen en er was ruimte voor vragen. Weken voor mijn bezoek was Brett Kavanaugh als rechter benoemd na een controversiële reeks hoorzittingen. Kavanaugh was genomineerd door Trump maar werd daarna beschuldigd van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Met de hakken over de sloot werd hij op 6 oktober 2018 ingezworen als opvolger van Anthony Kennedy.

Talking to a crowd

Omdat ik er maar kort was, denk ik terwijl ik dit schrijf ook aan alle dingen die ik níet in Washington heb gezien. (Bijvoorbeeld: het theater waar Lincoln werd neergeschoten, the Library of Congress en the National Archives, waar je de Amerikaanse Grondwet en de Onafhankelijkheidsverklaring kunt bekijken), maar dat ga ik in de toekomst goedmaken. Wat ik nog wél heb gedaan, is lunchen bij het historische restaurant Old Ebbitt Grill, opgericht in 1856 en bezocht door talloze oud-presidenten. (Een pasta met een Vanguard Irish Red Ale erbij.) Dit restaurant, het oudste van Washington, ligt op steenworp van het Witte Huis.

Voordat ik richting New York vertrok, liep ik nog een laatste keer naar het Witte Huis. Bij het hek stond een bewapende Secret Service agent, waar ik een praatje mee maakte. Hij vertelde dat hij normaal in Houston was gestationeerd, en heel de wereld al over was geweest voor zijn werk. “21 countries, 6 continents!” zei hij trots. Of President Trump aanwezig was, mocht hij niet zeggen, maar verder kletste hij ontspannen verder. “I think you learn more by talking to a crowd, even though I’m not supposed to.” Het was een leuke afsluitende ontmoeting.

New York

Vanaf Union Station ging ik met de Amtrak-trein richting New York. Een prachtige herfstige treinreis van ruim drie uur, o.a. langs Philadelphia. In New York kwam ik aan op het enorme, ondergrondse Penn Station. Toen ik bovenkwam, stapte ik naar buiten en voelde ik weer de radicale sensatie van het bruisende Manhattan. Heerlijk om er weer te zijn! Met de metro kwam ik bij mijn hotel (Soho Garden Hotel) en meteen kon ik me opmaken voor een volgend hoogtepunt. Het lot had namelijk goed meegewerkt, want nadat ik mijn reis had geboekt, bleek dat Billy Joel, één van mijn favoriete artiesten, precies op de dag van aankomst ging optreden in Madison Square Garden. De legendarische zaal was volgepakt en het concert was geweldig.

De ochtend erop, toen ik uit het hotel kwam, moest ik terugdenken aan mijn huwelijksreis. Hier stond ik dan! Alle tijd om New York in mijn eentje te verkennen. Eerst, natuurlijk, naar een klassieke diner. Het werd Pearl Diner in the Financial District. Vriendelijke mensen, prettige sfeer en een heerlijk ontbijt. Daarna heb ik uren rondgewandeld en genoten van de schilderachtige herfstkleuren tussen de schitterende gebouwen. Je komt ogen tekort: via de Brooklyn Bridge naar de wijk Dumbo, vanaf het zuidelijkste punt (The Battery) uitkijken naar het Vrijheidsbeeld en lopen over de High Line, een oude goederenspoorlijn waar een verhoogd stadspark van is gemaakt. Met de metro ging ik vervolgens een stuk noordelijker, waar ik o.a. nog even door Central Park wandelde.

Entertainment

In de avond was het tijd voor Broadway! Op naar het Eugene O’Neill Theatre voor The Book of Mormon. De makers van South Park en songwriter Robert Lopez sloegen de handen ineen en maakten deze idiote, supergrappige musical. Na afloop liep ik naar de beroemde comedyclub The Comedy Cellar, waar grootheden als Jerry Seinfeld en Robin Williams hebben opgetreden. Ik had een kaartje voor de laatste show geboekt, en terwijl ik in de rij stond, wilde iemand even passeren. “Excuse me”, zei de man en plots keek ik recht in de ogen van Louis C.K. – de stand-up comedian die een jaar eerder van het toneel was verdwenen na een #MeToo-affaire. Zijn shows en zijn tv-serie Louie vind ik erg goed en in Nederland had ik eerder een show van hem gezien. Ik vond hem de grappigste comedian van dat moment, dus toen ik had gelezen dat hij in New York net weer was begonnen met optreden, hoopte ik stiekem al op een gelukstreffer.

Toen hij mij passeerde, ging ik ervan uit dat hij net klaar was en ik de boot had gemist. Binnen, na een ruim uur van wisselende comedians kwam de presentator echter met een verrassing: er kwam nog één special guest… Daar stond toch nog Louis C.K., die ons trakteerde op een korte set met nieuwe grappen. Ik begrijp de morele controverse over zijn terugkeer, maar op dat moment was ik alleen maar erg blij. Met een grijns liep ik rond 02.30 door een verlaten New York – the city that never sleeps doet dat wel hoor – terug naar mijn hotel. Ik schrok me nog rot van een werkelijk enorme rat die aan een vuilniszak aan het snuffelen was en voor me wegschoot. (Uit mijn dagboek: “Zo groot als een fucking kat.”) Na deze volgepakte dag viel ik diep tevreden in slaap.

Late Show

Een jeugdheld van mij is David Letterman. Zijn cynisme, scherpte en zelfspot combineerde hij tijdens zijn 33 jaar als late night host met een zeldzame oprechtheid en nieuwsgierigheid. In 2015 werd Stephen Colbert het nieuwe gezicht van The Late Show, en gelukkig bleef hij in het vertrouwde Ed Sullivan Theater, op Broadway en 53^rd Street. Via een registratie en loting kun je proberen een kaartje te krijgen, en dat was gelukt! (Tijdens mijn bezoek in 2014 niet.) Ik moest er flink wat geduld voor hebben, maar na drie uur (!) wachten liep ik op maandag 12 november 2018 toch echt naar binnen.

De superlatieven voor dit verhaal zijn op, maar het was onwerkelijk en zeer bijzonder om het theater binnen te lopen. Letterman gebruikte het pand (de zij-ingang, de lobby, het dak) voor allerlei sketches/clips, dus ik kende alles om me heen goed. Ik zat op de 2^e rij en kon zelfs een vraag stellen aan Colbert tijdens een korte vragensessie vooraf. Hij was erg vriendelijk en grappig. O.a. Hugh Jackman en Ricky Gervais waren te gast en het was een onvergetelijke ervaring. In het hotel ’s avond kon ik de show bekijken en mezelf zien zitten, dat was heel leuk en gek. Wederom viel ik als een tevreden baby in slaap.

Autumn in New York

De laatste dag in New York bezocht ik nog enkele film- en tv-locaties (o.a. het pand uit Ghostbusters en het restaurant uit het intro van Seinfeld) en stond ik bovenin het nieuwe, herbouwde One World Trade Center. Een fenomenaal uitzicht! Richting de avond kwam er een melancholisch gevoel over me heen. Na zoveel hoogtepunten in een paar dagen, had ik wellicht niet genoeg tijd om alles te verwerken. De week was bijna niet te bevatten, zo voelde het, en de tijd was voorbij gevlogen. Ik liep langs de Hudson River en bezocht het sombere 9/11 Memorial. Op de exacte plek van de oude Twin Towers zijn nu twee enorme uitgelichte bassins met stromend water langs de zijkanten. De namen van de slachtoffers staan aan de randen gegraveerd en dat heeft een imponerend effect. Pasta & wijn bij Harry’s Italian boden soelaas en ontspanning.

De volgende dag ging ik met een ‘shared van’ naar Newark Airport, waarvandaan ik terug naar Amsterdam vloog. Het was jammer om weer te vertrekken, maar ik had ook veel zin om mijn vrouw en dochter weer te zien. Terwijl ik wachtte op het vliegveld, kon in de verte de kenmerkende contouren van Manhattan nog zien. Enigszins weemoedig maar uitermate voldaan keek ik terug op mijn droomreis, met het toepasselijke nummer Autumn in New York in mijn hoofd.